Blog Dag 1 (10-6)
Beleving van dag 1 door Andrea
Vanochtend vroeg zijn we begonnen met een gezamenlijk ontbijt in het restaurant.
Hierna hebben we een teambespreking gehad over de training van vandaag, waarna iedereen zich langzaamaan is gaan klaar maken voor de training om het Stuwmeer. Om een uur of 11 ging iedereen naar het stuwmeer toe, de een fietsend en de ander met de auto. De bikers moesten met de auto’s om hun krachten te sparen voor de Battledag. Toen we aan het begin van de route kwamen leek het nog wel mee te vallen, maar er zitten toch best veel klimmetjes in het eerste stuk. Aangekomen bij het stuwmeer waren we de bikes aan het uitladen en begon het halverwege te regenen....
Het leek er op dat de training niet meer door kon gaan, maar na een kwartiertje te hebben geschuild klaarde het weer op en ging de training toch door😊.
Wij zijn een paar keer op en neer langs het stuwmeer gefietst, dit was goed te doen, maar dit is dan ook het vlakste stuk van de hele battle 😂.
Na de training zijn een paar van ons naar boven gereden om te kijken hoe de hele route van de battle er uit ziet.
En hier schrok ik toch wel even, zo veel stijle bochten. En alleen maar klimmen, je hebt geluk als je een beetje vals plat tegen komt...
Het is wel een prachtige route, al helemaal als je boven komt, zo mooi.
Na wat foto’s te hebben genomen boven op de berg zijn we naar het hotel toe gereden en is iedereen iets voor zichzelf gaan doen.
Om 19:00 uur zijn we gaan avondeten en s’avonds hebben we de pubquiz gehad.
Het was een erg leuke en geslaagde dag.
Andrea.
Blog Dag 2 (11-6
Dag 2 door Roxanne
Grenzen verkennen
De sfeer aan het ontbijt is rustig en gelaten. Waarschijnlijk omdat we tot iets te laat onze overwinning van de pub quiz gevierd hebben!
Omdat het officiële programma pas s’avonds begint, gaat iedereen overdag zijn eigen weg. Mijn buddies en ik benutten deze vrije tijd om de grenzen te verkennen: wel 6x zijn we over de grens gegaan voor ons bezoek aan de Reschenpaß. De Reschenpaß is een prachtige weg op de grens tussen Oostenrijk en Italië, maar om er te komen moet je via Zwitserland.
De Reschenpaß ligt in een gebied genaamd Zuid-Tirol. Geannexeerd door Italië in 1919, voelt Zuid-Tirol nog steeds als een prachtig stukje Oostenrijk. Met indrukwekkende authentieke architectuur, traditioneel Oostenrijkse cuisine in de Gaststuben, en de meeste gesprekken en verkeersborden in het Duits, twijfel je geen moment over de cultuur en de roots van dit gebied.
Een van de eerste acties van de Italianen in dit gebied na de annexatie, was het ophogen van de geplande stuwdam van 6 naar 22 meter. Hierdoor zijn meerdere oud-Oostenrijkse dorpen onder water komen te staan. Een laatste getuige van deze dorpen en het leven aldaar, is de kerktoren van Graun die eenzaam midden in het meer is achter gebleven.
Absoluut een bezoekje waard!
Het programma in de avonduren zal bestaan uit avond eten met het team, een fakkeltocht door het dorp onder het genot van een glaasje glühwein, en een 80s en 90s party.
Daar gaat het goede voornemen om nuchter op tijd in bed te liggen…
Roxanne
Blog Dag 3 (12-6)
Dag 3 door Alex
’t Is woensdag, de dag voorrrrrrrrr D-DAY!
’s Morgens een heerlijk ontbijtje gehad met de beroemde teambespreking van onze begeleiders. Daarna ff ons klaarmaken voor een bezoekje met ons team en enkele handbikers aan een plaatselijke kinderschool. ’t Was keileuk om te zien hoe de kinders genoten van onze uitleg en het beantwoorden van de vragen. Daarna weer terugwaarts naar ons hotel. We hadden een stukje gereden met de bikes voor de laatste check. En een fotosessie hoort d'r ook bij 😊. Daarna weer richtig naar 't hotel om ons verder voor te bereiden voor de donderdag: BATTLE DAY.
Alex
HandbikeBattle Blog Dag 4 (13-6)
Dag 4 door Paul
Grenzen verleggen
De grote dag. De dag waar we de laatste maanden naar toe gewerkt en geleefd hebben. Al vroeg zitten we met gespannen koppies aan het ontbijt, vooral licht was het advies. Na een allerlaatste check of we alles bij ons hebben, zijn we met gepaste snelheid naar de start gefietst. Iedereen in zijn eigen vak, muziekje aan en nog wat proberen te ontspannen voor het startschot.
9.15 PAF! Het avontuur gaat van start.
Genietend van de schitterende omgeving fietsen we langzaam onze metertjes omhoog. Allemaal samen op dezelfde berg, maar allemaal onze eigen berg aan het beklimmen. De ellende en miserie van de achtergelopen periode achter ons latend, klimmen we steeds hoger richting onze overwinning. Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht op zowel de Kaunertaler Gletscher als de berg die we allemaal persoonlijk aan het overwinnen zijn.
Na een aardig pittige klim komen we aan op het stuwmeer, 6km vlak... even op adem komen en klaarmaken voor de laatste klim.
Bij de haarspeldbochten kunnen we beginnen met aftellen, bocht 25... bocht 24.... en daar staan ze: vrienden van Jolanda met velen, familie en vrienden van de andere rijders... met kippenvel en een brok in de keel door naar de 13 resterende bochten. En dan komt de finish in zicht, met de wind vol in het gezicht peddelen we gestaag door naar de finish. Wat een onthaal! En wat een prestatie!
Alle toppers zijn de finish overgekomen en wat ik trots op jullie allemaal! Kanjers!
Paul a.k.a. Kanaal 4
Blog Dag 5 (14-6)
Dag 5 door Jolanda
Trots
Voor de tweede keer mag ik in het team van Adelante meedoen aan de HandbikeBattle. Met een nieuwe groep deelnemers, deels andere begeleiders en het 
vertrouwde roze in Bocht 24, ga ik opnieuw de uitdaging aan.
Als afgelopen donderdag het startschot valt, begin ik vol goede moed aan de strijd met de berg en met mezelf. Het zou beter moeten kunnen dan vorig jaar, dus we gaan ervoor! Tot halverwege het stuwmeer gaat het goed, tot een plotselinge en onverwachte windvlaag me bijna het stuwmeer induwt. Ik moet vol in de rem.
Het wordt zwaar. Afgelopen jaar ben ik lichamelijk erg achteruit gegaan. Maar mijn conditie en kracht zijn verbeterd, dus moet het kunnen. Hoe verder we komen, hoe zwaarder het wordt. De wind lijkt zich tegen me te keren en mijn lichamelijke beperking hangt, met de hakken in het zand, bijna letterlijk aan mijn bumper.
Maar ik geef niet op, dit laat ik niet gebeuren. Ik zal boven komen en het maakt me niet uit hoe. Mijn romp weigert mee te werken. Vanaf post drie moet ik bij elke bocht even stoppen om mijn lijf weer omhoog te krijgen en de draai te kunnen maken. En dan maar weer verder met de neus op het stuur en draaien. Het doet pijn, vreselijk veel pijn.
Bij iedere beweging krijg ik de bevestiging dat mijn beperking de regie wil overnemen. En dit is niet mijn sterkste kant. De regie heb ik zelf graag in handen. Maar zoals Paul deze week zei: je moet loslaten om te kunnen ontvangen.
Wat ben ik trots op mijn buddy. Een half woord, een blik, en hij weet wat hij moet doen of hoe hij me kan helpen en me er doorheen moet loodsen. Maar het meest trots ben ik op onze zoon Isai. Hij helpt me enorm goed, weet gevraagd en ongevraagd precies wat hij moet doen. Hij helpt mama in en uit de fiets, geeft het drinken aan, en aan niets is te merken dat hij met zijn 14 jaar ook een opstandige puber kan en mag zijn. Hoe trots kun je zijn om dit als gezin mee te mogen maken.
Als ik dan eindelijk boven kom, heb ik ondanks de tegenwind toch nog een nette tijd…
Dit avontuur zijn we samen aangegaan. En hoe! In een paar maanden tijd zijn we van een groep een team geworden.
Alex: onze gezellige Brabander, waar je soms alles uit moet trekken. Een techneut in hart en nieren, die volop geniet van zijn rit naar boven.
Paul: onze gangmaker, die altijd in is voor een geintje, en niet te bescheiden is. Met twee vingers in de neus haalt hij de tweede prijs in de H5-klasse.
Andrea: onze altijd positieve topper, de doorzetter, die altijd oog heeft voor een ander. Terecht is ze daarom uitgeroepen tot Rookie van de HandbikeBattle.
Roxanne: die altijd twijfelt, onzeker is over of ze het wel kan. En ondanks dat alles haalt ze gewoon de top.
Helaas kan Louis dit jaar niet met ons mee. Ik hoop zó dat hij een volgende keer alsnog mag ervaren hoe het is om deze strijd aan te gaan!
En dan is er nog iedereen die ons begeleid en met ons getraind heeft: tijdens de oersaaie tacx-trainingen in de gymzaal of in de prachtige Eiffel, met handige tips of het tot vervelens toe herhaalde ‘let op je houding’, met eeuwig optimisme of nuchter realisme, vanuit het verre Japan of een hele week van nabij in hotel Weisseespitze. Het vraagt durf om het soms helemaal anders te doen dan anderen en daar mogen we trots op zijn.
Bocht 24 heeft in twee jaar tijd een mooie reputatie opgebouwd en wordt langzaam maar zeker berucht. Iedere deelnemer weet waar het over gaat als je het over de roze groep supporters langs de weg hebt. Jullie zijn niet alleen mijn vrienden, maar vrienden van iedere handbiker. Adelante mag er trots op zijn hoe jullie telkens weer, met uitzicht op het stuwmeer, de doorkomst in Bocht 24 tot een feest maken. Ik ben er trots op dat jullie er zijn om mijn gevecht met de berg wat te verlichten.
Jullie zijn allemaal boven gekomen allemaal op jullie eigen manier. Ieder van jullie heeft zijn eigen wedstrijd gereden en gewonnen en zichzelf overtroffen. Wat ben ik trots op jullie en op jullie buddy s. Waar de ene buddy het tempo moet zien bij te houden, moet de ander motiveren en stimuleren. Ik ben trots op jullie en wat zullen jullie terecht trots zijn op jullie bikers.
Voor de tweede keer heb ik in het team van Adelante meegedaan aan de HandbikeBattle. Met een nieuwe groep deelnemers, deels andere begeleiders en het vertrouwde roze in Bocht 24, ging ik opnieuw de uitdaging aan. Het is een ervaring die ik even zal moeten laten bezinken. Ik zal bijven fietsen, op welke manier dan ook! Wat ben ik er trots op, dat ik dit heb mogen meemaken.
Een (11 keer) trotse mama van Team Adelante,
Jolanda
